بچه که بودم وقتی فیلم دوبله شده ای تلویزیون پخش می کرد،هر چند دقیقه یک بار از بابا می پرسیدم {این آدم بده است؟} یا {این آدم خوبه است؟}

فیلم که تمام می شد نمی فهمیدم دقیقا جریان فیلم چه بوده اما در عوض می دانستم کدام آدم خوبه و کدام آدم بده است.

الان دیگر اوضاع فرق کرده.دنیا پر از آدم های خاکستری است.چه فیلم ببینم و چه کتاب بخوانم و چه در واقعیت ، نه کسی سفید است و نه سیاه.

آدم ها آنقدر بُعد پیدا کرده اند که برای شناختشان هیچ کاری نمی شود کرد.قبلن ها خوب تر بود.تکلیف ام با آدم ها مشخص بود.

حالا مجبوری بین خودت و هر کسی که کنارت است یک خط فاصله ی قرمز بگذاری، مراقب حرف هایت باشی و شاید تمام عمر طول بکشد تا فقط همان یک نفر را بشناسی...