الان سه روز است که باران یک بند و بی وقفه می بارد.

ببین، اما من حتی یک لحظه هم آن احساس تلخ و زجر آورِ گذشته را تکرار نکردم.

اصلا هم نمی ترسم از آمدن زمستان و برف و در هم رفتن آسمان.

حتی دیگر به کاش مردن و کاش نبودن ها هم فکر نمی کنم.

من تو را همین نزدیکی ها و توی همین دم و باز دم ها آن هم میان این فصل بی برگی پیدا کردم.

مطمئن بودم هیچ قرص و روان درمانی اگر تو نباشی جواب نمی دهد.

حالا تو را یواش یواش از زیر ساختمانِ جهل و بی خبری های خودم دارم بیرون می کشم.

چرا زودتر به تو فکر نکرده بودم! یا شاید فکر کرده بودم و باورت نداشتم.

اما درست اواسطِ این پاییز بیست و سه سالگی بود که از اعماق وجودم فریاد زدم:

"یافتم.یافتم"

طولِ این درمان هر قدر که باشد، خیالم راحت است.

تو خودِ درمانی.