امروز یازده سال بعد بود.تو نشسته بودی روی تاب حیاط مادر بزرگ و با تیرکمان دست سازت ,گنجشک ها را نشانه گرفته بودی.من از پشت شیشه نگاهت می کردم.لباسم مشکی بود.توی هال تمام فامیل جمع شده بودند و قرآن می خواندند.

یکی از گنجشک ها گیر افتاد توی دستشویی گوشه ی حیاط و تو چشم های مشکی ات را تنگ کردی و لب هایت را به دندان گرفتی.دقیقا هجده سالت بود.یکهو من یازده ساله شدم و دویدم توی حیاط.گنجشک پر زد و بیرون پرید.تو داد زدی"بابا بیا اینور دیگه.تازه گیر انداخته بودمش"

همه از توی هال بلند صلوات فرستادند.

من و تو و تارا و طناز توی حیاط آب بازی می کردیم و دور حیاط می دویدیم.تو چقدرپر انرژی بودی.بالشت را محکم کوبیدی به سرم.بالشت بنفش مادر بزرگ را برداشتم و خواستم تلافی کنم.قدم به تو نمی رسید.خیلی قدت بلند است.از همه ی هم سالانت بلند تر. 

یکی از توی هال گفت "برای شادی روح جوون از دست رفته ی این خانواده صلوات"

یکهو حیاط مادر بزرگ خزان شد.پر از برگ های زرد.تاب انقدر کهنه شد که هیچ کس جرئت نشستن رویش را نداشت.تو آنجا نبودی.مامان خوابت را دیده بود.برات ختم انعام گرفته بود.

همه صلوات فرستادند.من هنوز باور نکردم.امروز یازده سال بعد بود....