این روزها انگشتهای دستم رو تا جایی که میتونم کف دستهام فشار میدم که نکنه کلمات انباشته شده توی مغزم سرریز کنه توشون و هرجایی نوشته بشه.این روزها پرم از تمام چیزهای خوب.گاهی شب ها از خواب میپرم و تا صبح مینویسم.استادم با اون نگاه پر, بهم انگیزه ی فهمیدن میده.ولی حالا میترسم که بنویسم روی این صفحه ی مجازی که مبادا نوشتنم کم بیاد.باید به همه چیز این دنیای مجازی شک کرد....
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر